XLIII, De l' arcivesque mi sap bon

XLIII.

De l' arcivesque mi sap bon

Q' ieu un sirventes fasa,

Don ieu dirai, dieus m' o perdon

Donei de mala casa;

De nul mal no si lassa

Que puesca far,

Ni tem duptar

En ren q' a dieu desplasa,

Qu' en totz fatz o traspassa,

Per que plus fols par que s' avi' amansa.

El ha los set peccatz mortals

Per q' om ten mala via;

Aucir no tem ne perjurs fals,

E viu de raubaria;

Ergueilh et avaria

A 'l renegatz,

Et es proatz

De falsa garentia;

Lo seten no diria,

Qar es tan laitz m' en lais per cortesia.

Anc non vi tan fals coronat

Nuls hom qi tenges terra,

Q' el no tem far tort ni peccat,

E mescla tot l' an gerra,

E 'ls sieus baissa en terra,

E 'ls pren soven

Per son fol sen,

E 'ls enclaus e 'ls enserra;

Veiatz del fals com erra,

Que per aver veda e solv e soterra.

Jonqera aucis per aver

Dinz la maison escura,

Qe anc nuls homs no i poig saber

Nuilh' autra forfachura;

El non a de dieu cura,

Per qe mescre

La ferma fe

Q' es en sant' escritura:

Ben er mal' aventura,

S' el legatz ve, si no 'l crema o no 'l mura.

Cill d' Arll' estavan a legor,

Ses trebailh e ses nausa,

Tro qe 'l agron lo fals pastor;

Ben es fols, qar el ausa

Penr' aissi la lur causa,

Ni far perdon

Del dan qe fon;

Veias ses fera causa,

Jamais non auran pausa,

Si no 'l meton tot viu de sot la lausa.

Bertrand d' Alamanon.