LXXVI. Charta electionis Gaufredi, Episcopi Rotensis, an. MCXXXV

LXXVI.

Charta electionis Gaufredi, Episcopi Rotensis, an. MCXXXV. (Vid. pág. 203.) 

Venerabili Oldegario Dei gratia Terraconensis metropolis dispensatori, dignitate conspicuo, clerus et populus Barbastrensis sive Rotensis ecclesiae totius devocionis famulatum. Credimus non latere archiepiscopatus vestri celsitudine quod nostra ecclesia suo sit viduata Pastore, hac propter hoc solacio proprii sit destituta rectoris. Quapropter ne Pastore absente grex dominicus perfidorum luporum morsibus pateret, improbique raptoris fieret praeda, communi voto atque consensu elegimus nobis Pontificem Gaudfridum presbiterum monasterii Beati Poncii monachum, virum utique prudentem, hospitalem, ornatum moribus, castum, sobrium, mansuetum, Deo et homibus placentem. Quem ad archiepiscopatus vestri dignitatem mittere curavimus, unanimiter postulantes et obsecrantes a vestra maiestate nobis illum ordinari in Pontificem, quatinus auctore Deo nobis velut idoneus Pastor praeesse valeat et prodesse, nosque sub sacro eius regimine Domino semper militare possimus. Ut autem omnium nostrum vota in hac electione convenire noscatis, huic canonico decreto propriis manibus roborando subscripsimus. = Ego Guillermus Bonifilii, Prior Rotensis subscripsi. = Ego Garsias, Prior claustrensis ss. = Ego Guillermus Petri, eiusdem ecclesiae Archidiachonus ss. = Ego Garsias, Barbastrensis Archidiachonus ss. = Ego Garsias Archidiachonus ss. = Ego Guillermus Sacrista ss. = Ego Ainardus, Prior Sancti Andreae ss. = Ego Bertrandus Cellararius ss. = Ego Bernardus Barravensis ss. = Ego Berengarius de Cornuta ss. +. = Ego Stephanus Cantor ss. +. = Ego Raimundus de Benascho ss. +. = Ego Petrus de Biura ss. +. = Ego Nicholaus ss. +. = Ego Petrus Exemeno ss. +. = Ego Guillermus de Capella ss. +. Ego Forto ss. +. = Ego Martinus, Abbas Sancti Victoriani ss. +. = Ego Bernardus, Abbas Alaonis ss. +. = Ego Raimundus Archidiachonus ss. = Ego Raimundus Martini Archidiachonus ss. +. = Ego Petrus Gauzperti laudo hanc electionem +. = Ego Petrus Mir de Entenza laudo +. = Ego Gombaldus de Benavent laudo +. = Ego Bernardus Petri de Petra rubea laudo +. = Ego Bardina laudo +. = Ego Bartholomeus laudo +. Ego Peregrin de Alchezar laudo +. = Ego Fertung Dato (Fertungo Dat más arriba) de Barbastro laudo +. = Ego Asalid de Gudel laudo +. = Ego Raimundus Helemosinarius scriptor istius cartae subscripsi +.

LXXV. Donatio altera ecclesiae Rotensi facta a Ranimiro, Rege Aragonum, an. MCXXXV. (1135)

LXXV.

Donatio altera ecclesiae Rotensi facta a Ranimiro, Rege Aragonum, an. MCXXXV. (1135) (Vid. pág. 202.)

Sub Christi nomine et eius divina gratia. Ego quidem Ranimirus Dei gratia Rex facio hanc cartam donationis Domino Deo et Sancto Vincentio, et Beato Raimundo Rotensis eclesiae. Placuit mihi libenti animo, obtimo cordis affectu et spontanea voluntate, et propter remedium animae meae et animabus patris et matris meae et fratrum meorum Rex Petrus et Rex Ildefonsus bonae memoriae quibus sit requies, dono atque concedo supra dictae ecclesiae Sancti Vincentii, et Sancto Raimundo, et chanonicis ibidem Deo servientibus in Jaca illas meas tendas quod tenet hodie Natal in illa carniçaria, cum quantum ad illas pertinet vel pertinere debet ad meam regalem vocem. Adhuc autem dono et confirmo in ipsa plaça de ipso castellare in Jaca tantum ut possint ibi facere magnas et obtimas casas ad honorem Dei et Sanctii Vincencii et Sancti Raimundi. Et eodem modo dono atque concedo ipsa mea vinea vetera quae est ibi in ipso vingero de Jaca totum ab integro. Et quidquid ipsa ecclesia Sancti Vincentii potuerit adquirire in ipsa villa Jaccae vel in suo termino dono vel emptione totum sit francum et ingenuum et liberum et securum per cuncta secula, salva mea fidelitate et de omni mea posteritate per cuncta secula seculorum. Amen. Et quicumque hanc cartam et istut donativum supra scriptum quod ego Ranimirus Dei gratia Rex facio pro mea anima et remedio patris mei Regis Sancii et matris meae Reginae Feliciae, fratrumque meorum venerabilium Regum Petri Sancii, et Ildefonsi praefatae ecclesiae dirumpere vel inquietare voluerit novies componat, et insuper sit excomunicatus, et anatematizatus, et segregatus a Sancta Dei ecclesia, et cum Datan et Abiron quos vivos terra obsorbuit in infernum, abeat participationem. Amen, Amen, Amen. Signum + Regis Ranimiri.

Facta vero hanc cartam donacionis era MCLXXIII. in mense januario (leo juanario) in civitate quae dicitur Osca, regnante me Dei gratia in Aragone, et in Superarbi sive in Ripacurcia, Garcia Ranimirez sub manu mea Rex in Pampilona, Episcopus Garsias in Caesaraugusta, Episcopus Mikael in Taraçona, Episcopus Don Dodus in Osca et in Jaca, Don Garcia Abbas in Leior, Domno Ximino Abbas in Sancti Johannis de illa Pinna (San Juan de la Peña, Penna), Don Martino Abbate in Sancto Victoriano, Comes Arnal Miro Palgarensis in Boil et in Fontetova, Fertungo Galinç in Osca et in Alqueçar, Fertungo Dat in Barbastro et in Petraselez, Enneco Lopiç in Castro et in Napal, Pere Ramon in Stata, Alamaçon in Monte cluso, Mikael de Rada in Tronceto et in Petra rubea, Pere Joçpert in Sancto Stephano de illo malio (Esteban, Esteve, lo Mall), Pere Mir in Banavar. = Ego Raimundus scriptor sub jussione Domini mei Regis hanc cartam scripsi et de manu mea hoc signum + feci. 

XLVI. Ranimirus Rex Aragonum concedit Rotensi ecclesiae ecclesiam Barbastrensem an. MCXXXV. (1135)

XLVI. 

Ranimirus Rex Aragonum concedit Rotensi ecclesiae ecclesiam Barbastrensem an. MCXXXV. (1135) (Vid. pág. 142.) 

Sub Christi nomine et eius gratia et imperio, Rannimirus Rex, gloriosi Regis Sancii filius cunctis primoribus, magnatibus et populis eius regno constitutis. Notum vobis omnibus praesentibus scio, et futuros pleniter nosse cupio, qualiter gloriosus Rex Sancius, pater meus Barbastrensem civitatem a Paganorum dominio liberatam episcopatui Rotensi addiderit temporibus Salomonis Episcopi. Hoc enim eiusque posteritati Romana auctoritate concessum esse, manifestis probatur indiciis, ut quicquid a Paganorum erueret potestate, cuicumque vellet daret ecclesiae, proprioque ordinaret arbitrio. Deinde inter Raimundum Dalmacium, Rotensem Episcopum et Garsia, Jaccensem Episcopum pro eiusdem ecclesiae terminis ortam contentionem proprio discussit judicio, ipsosque pro se et suis successoribus de episcopatus sui terminis fecit concordare, et concordiam scriptis firmare. Patre vero meo defuncto frater meus Petrus regni adeptus culmina, patris mei per omnia sequens vestigia, Poncio, Rotensi Episcopo Barbastrensem cum suis terminis dedit ecclesiam, ipsumque primum Barbastrensem vocavit Pontificem, episcopalem Sedem in eandem mutans civitatem, usquequo Dominus Illerdam manibus reddat Christianorum. Et ne hoc statutum esse vel a regni sui successoribus aliqua posset destrui occasione, eundem Barbastrensem Episcopum ad Romanam dirigens Sedem, quod ipse pio statuerat animo, Urbani Papae fecit firmare privilegio. Eodem vero Papa defuncto, Paschalis Secundus Romanam adeptus Sedem, eiusdem Regis annuens petitionibus, praedecessoris sui decretum et concordiam inter Episcopos de terminis sui episcopatus factam, Apostolica auctoritate proprioque firmavit scripto. Rege itaque de hac instabili vita ad coeli Sedem transmutato, frater meus Adefonsus regni suscepit jura. Ipso namque ad regnum electo, Raimundus bonae memoriae Episcopus, regio assensu et populorum acclamatione in Barbastrensi ecclesia ad episcopalem electus est dignitatem, praesente Stephano, Oscitano Episcopo ipsius electionem cum reliquis ordinante. Sicque idem gloriosus Praesul multis diebus eandem rexit ecclesiam. Sed quia plus coelesti quam terreno voluit Regi militare, invidia diaboli quae primum hominem a proprio dejecit solo, eiusdem Regis animum contra eum injuste comovens, quorundam perversorum hominum malitia, eum a propria expulit Sede. Illo vero contra vim et injuriam sibi illatam Deum et Romanam interpellante Sedem, tandem ex hac luce subtractus, cui humana defuere auxilia, divina post eius obitum affuere consilia. Invictissimus namque Rex Adefonsus animadvertens quanta hoc egerat perversitate, et recognoscens se graviter in Dei famulum peccasse, tandem perfidiae suae finem imponens, quod ei injuste abstulerat eius successori juste recteque reddere decrevit. Oscensem namque et Rotensem Episcopos super illius ecclesiae controversiam coram multis expectabilibus et reverentissimis personis, scilicet Auxensi Archiepiscopo, et Tolosano, et Ausonensi, Caesaraugustano etiam, et Tirassonensi, et Nagarensi Episcopis, Abbatibus quoque, et nobilissimis regni sui viris quamplurimis in eadem Barbastrensi civitate ad judicium convenire praecepit. Statutis vero judicibus de judicio diu multumque decertantibus, tandem communi utriusque partis acclamatione ipsi ambo Pontifices cum suis fautoribus eiusdem Regis adiere curiam, eumque in Pampilonensi civitate reperere, suas rationes ante expositas in ipsius praesentia refferentes. Ubi Rotensis Episcopus per Apostolica privilegia, per regalia statuta, per Pontificum utriusque diocesis certas definitiones, Barbastrensem Sedem decessoribus suis et successoribus eorum in perpetuum irrefragabiliter esse datam ostendit. Quod Oscensis Episcopus contradicere minime potuit; et diligenter etiam inquisitus a Rege a proprietate juris praenominatae Sedis unde prius quaerelas moverat, nullas auctoritates ostendere valuit, sed omnino defecit. Quod ut gloriossisimus Rex audivit, ea quae Romani Pontifices privilegiis confirmaverant, quae praedecessores sui gloriosi Aragonum Reges immobiliter constituerant, quae etiam Pontifices utriusque diocesis regio consilio inter se definierant, illibata et inconvulsa manere debere, ex deliberato curiae suae consilio respondit, parique tenore laudavit et confirmavit. Quapropter ego Ranimirus, Aragonensium Rex, divina compunctus clementia et Romana fretus auctoritate, pro anima patris et matris meae fratrumque meorum et pro regni mei stabilitate et animae meae salute Barbastrensem ecclesiam cum suis terminis dono et concedo et perpetua stabilitate confirmo juri Rotensis ecclesiae, et ne in perpetuum ab aliquo regni mei successore patris et fratrum meorum et mea donacio auferri possit vel mutari, regali auctoritate corroboro. Hanc autem donacionem facio et confirmo VII kalendas julii nobilissimis regni mei clericis et laycis quamplurimis coram astantibus, scilicet Martino, Sancti Victoriani Abbate, Arnaldo Mironis, Comite Paliarensis, Raimundo Petro de Eril, et Petro Raimundo, filio eius et Petro Jozpert de Cornutella, et Petro Raimundo de Stata, et Gombaldo de Benavent, et Galindo Garzez de Sancto Vincentio, et Petro Mironis de Entenza, et Bernardo Petro de Laquares, et Ferriz, et Lope Belasquiz de Pomar, et Sango Sangiz de Eresun, et Arpa et David de Osca. Facta carta donationis era MCLXXIII in mense junio in villa quae dicitur Rota, regnante me Dei gratia in Aragone et in Superarbi sive in Ripacurcia, Episcopo Don Dodo in Osca et in Jacca, Episcopo Garsia de Maxones in Caesaraugusta, Episcopo Don Michael in Tirassona, Episcopo Sancio in Pampilona, Fertungo Galindez in Osca, et in Elesone, Lope Fertugnones in Albero et in Civitate, Frontino in Sos, Castange in Bel, Fertungo Dat in Barbastro, Enneche (Eneco) Lopez in Napal (Naval), Ramon Pere in Calasanz. 
Ego Raimundus de Banasto sub jussione Domini mei Regis hanc cartam scripsi et de manu mea hoc sig+num feci. 

XVIII. Charta libertatis eiusdem monasterii a Raimundo com. Barcinonen. data ann. MCXXXV. (1135)

XVIII. 

Charta libertatis eiusdem monasterii a Raimundo com. Barcinonen. data ann. MCXXXV. (1135) (V. pág. 84.) 

Ex arch. reg. Barcinon. 

Anno incarnationis dominicae M.° C.° XXX.° VII.° ego Raimundus Berengarii Dei gratiâ comes Barchinonensium, Bisildunensium, Ceritaniensium, et Marchio, recognoscens ecclesiam Sancti Iohannis Rivipollensis iuris esse beati Petri, et iuxta privilegia Romanorum pontificum in ordine chanonicali in perpetuum collocatam, statui tantae iustitiae fidem servare, et Romanis praeceptis aurem obedientiae dare, ratum abens et confirmans quod erga pastorem et gregem praesentes et successuros privilegiorum auctoritates kanonice definiunt de pace et securitate illorum. Sane recolendum novi, quod dignae memoriae pater meus Raimundus Berengarii eandem iustitiam clericis, qui expulsi fuerant, observaverit; quam Paschalis episcopus litteris et iudicio ratam iudicaverit. Praesentis igitur formâ scripturae laudo illorum auctenticas voces, promittens et definiens quod nec praesenti abbati Petro, et subditis, nec futuris in abbatiam rectoribus, quolibet modo, causâ, vel ingenio, imparem (emparem) ecclesiam, aut bona ad ipsam pertinentia: adiutor et defensor eorum in omnibus semper fide rectâ permanens, quicumque eis auferre ecclesiam, et ordinem kanonicum evertere voluerit. Ad notitiam praesentium et futurorum volo perveniat quod feci consensu et voluntate archiepiscopi Ollegarii, et ordinatione praesulum vicinorum Raimundi Ausonensis, et Berengarii Gerundensis, quos deprecor et volo huius rei esse testes, laudatores, et confirmatores, ymmo ex toto defensores. Quaecumque vero persona magna vel parva, potens aut impotens, frangere aut inquietare statum huius meae definicionis voluerit, in triplo componat, et in antea nulli in perpetuum violari liceat. Factum est hoc XIIII. Kalendas Februarii anno XXVII. regni regis Leudovici (1: Annus XXVII. regis Ludovici respondet anno 1135, non 1137, quem initio huius diplomatis tabellarius signavit.).

Sig+num Raimundi comes. = + Raimundus Dei gratiâ Ausonensis epus. = Berengarius Dei gratiâ Gerundens. ecclesiae epus. = Udalgarius Elenensis episcopus. = Berengarius Gerundensis archidiaconus. = Gaucefredus Bisullunensis  archilevita. = Gaucefredi dechani. = Poncii Elenensis archidiaconi. = Sig+num Reambalii. = Sig+num Bernardi de Bellog. = Sig+num Berengarii de Lerç. = Sig+num Raimundi de Torreies. = Sig+num Dalmacii de Petrataiata (Peratallada, piedra tajada) = Sig+num Raimundi Bernardi de Guardia. = Sig+num Geraldi Ugonis. = Sig+num Arnalli de Lerç. = Sig+num Petri de Cervera. = Sig+num Guillermi Raimundi de Malan. = Sig+num Gaucerandi de Sales. = Sig+num Bernardi Iohannis. = Guielmus praesbyter, qui hoc scripsit sub + die et anno quo supra. 

Tomo 6, apéndice 47. Decretum concilii Narbonensis ann. MCXXXV. in favorem ecclesiae Elnensis.

XLVII. 

Decretum concilii Narbonensis ann. MCXXXV. in favorem ecclesiae Elnensis. (V. pág. 228.) 

Ex origin. in arch. eccl. catedr. Vicens. n. 494. 

Anno dominicae Incarnationis M.C.XXXV. dompno Arnaldo venerabili Narbonensis ecclesiae archiepiscopo, Romanae sedis legato, residente in sinodo in ecclesia beatorum martirum Iusti et Pastoris, cum sufraganeis episcopis Biterrensi, Magalonensi, Carcasensi, Tolosano, Elenensi, abbatibus et caeteris religiosis viris, ad tractandum de statu ecclesiae secundum statuta sanctorum patrum, surrexit Udalgarius Elenensis episcopus in praesentia totius sinodi, ostendens miseriam et animi perturbationem et dolorem super se et filiis ecclesiae suae. Cuius perturbationis modum sic exponebat, dicens, quomodo piratae sarraceni alios captivaverant, quomodo alios raptabant ad naves, et alios trucidabant in conspectu suo et omnium christianorum, qui ibi advenerant. Referebat iterum quomodo sarraceni quaerebant pro redemptione captivorum centum adolescentulas virgines, ut haberent, et tenerent, et deflorarent eas nefario concubitu, et cum eis delectarentur. Referebat iterum quomodo christiani milites consentientes pravis consiliis eorum currebant, et circuiebant villas et domos, et rapiebant puellas, et trahebant eas violenter ad naves, ut immolarent eas daemoniis, ut commiscerentur inter gentes perfidiae, et discerent opera nequitiae, et servirent eis. Referebat iterum quomodo matres earum sequebantur filias suas cum magno ploratu, et faemineo ululatu. Insuper narrabat episcopus cum suspiriis et gemitu, quomodo ipse, ne contaminaretur ecclesia, ne perirent filii ecclesiae suae, posuerit fidem suam et Christum obsidem pro redemptione captivorum, confidens in auxilio filiorum ecclesiae ad salvandam fidem suam, et ad trahendum de carcere in membris suis Christum obsidem. Ad hanc miserabilem vocem et dolorem episcopi de captivitate christianorum et miseria ecclesiae suae, dompnus Arnaldus archiepiscopus condolens, et patiens, cum episcopis, et religiosis viris accepto sano et coelesti consilio decrevit in sinodo quaerere... filiis ecclesiae sui archiepiscopatus ad redimendum Christum in membris suis, et salvandum fidem episcopi. Hoc modo decretum est, ut quisquis de filiis ecclesiae ad hoc auxilium redemptionis de sua propria facultate  habuerit vel potuerit dare unum morabotinum, et dederit, et qui hoc non poterit, dederit secundum suum posse vel V. solidos, vel IIII.or vel III.es, vel II.os, vel XII.cim nummos, vel VI., vel unum, auctoritate apostolorum eis a Deo datâ, qui dixit: “Accipite Spiritum sanctum, quorum remisseritis peccata, remittuntur eis, et quorum retinueritis, retenta sunt," in virtute eiusdem Spiritus sancti plenam habeant remissionem omnium peccatorum post actam veram confessionem, exceptis publicis peccatis, pro quibus veniant ad episcopum suum, qui det eis iudicium, et colligat illos, et suscipiat eos in hac remissione secundum sanam rationem misericordiae. Nos autem caeteros dominos, patres, et fratres in provintia Narbonensi et nostra legatione episcopos et sacerdotes praecamur, et exortamur ut ad confirmandam supradictam remissionem suam auctoritatem studio caritatis adhibeant, et ad relevandum bonus miseriae fratris nostri episcopi, fraternae pietatis amore compatiendo, caeteros sibi subiectos ammoneant.