LV.
Qui ha talen de donar
Tal don que sia lauzatz
Entr' els savis, deu pensar
Tres chauzas, ben o sapchatz:
Cals es el eis taing que s pes,
E cals cel qu' el don deu penre,
E cals los dos; qu' estiers res
No 'l pot de blasme defendre.
Qu' om don tan gran non deu dar
Qu' en sia trop fort grevatz,
Ni tant pauc qu' a soanar
Lo taingna cellui qui er datz;
Ni dons avinens non es
C' om lo 'n poiria rependre,
O chauzir qu' el non saubes
So que s taing a far entendre.
E quant hom per si honrar
Da 'l sieu e n' es desonratz,
No s pot maiorment desfar;
Qu' avers e l' honors prezatz
Val mais que nuls autre bes;
Doncs qui 'ls pert non pot contendre
Que d' autra guiza pogues
Tan bassa valor descendre.
Per que requer' e pregar
Lo rei castellan mi platz
Qu' el deia mos chanz membrar,
E non crei' uns sieus privatz;
Car il an tal us apres
E tal art, so il vol aprendre,
Que quecs, per pauc qu' el n' agues,
Son pretz volri' escoiscendre.
Tan mi fai ma dompn' amar
Amors, qu' en sui fol jugatz;
Que can deuria poingnar
El rei de servir, li fatz
Plazers; e no m' en tueil ges,
Car sai qu' il m' en degra rendre
Bon guierdon, s' il plagues
Adreg sa merce despendre.
Boniface Calvo.
