XXIII.
El temps quan vey cazer fuelhas e flors,
E 'ls auzelletz estar dezesperatz
Per lo greu temps qu' els a voutz e giratz,
Atressi vey camjatz maynhs autz baros,
E lo secgle tornar en marrimen,
Quar sens e pretz, valors e lialtatz,
Los sol guizar, per qu' om era prezatz,
Er no y a cor de far nulh fag valen.
E denant nos estai lo miradors
Que fo a totz cominalmen donatz,
Iherusalem, on Ihesus fon liatz
E receup mort sus en la vera cros,
E 'l cors pauzatz el verai monimen,
E fora bos que no fos oblidatz
Tan ricx mirals qu' er breumen esfassatz,
Si no 'l trazem foras de serva gen.
E si membres a totz la grans amors
Que dieus nos fetz, be fora mielhs gardatz
Iherusalem, e y agra mais crozatz;
Mas era es venguda la sazos
Qu' om non a cor mas qu' om sia manen,
E sabem cert que totz serem jutgatz
E bos e mals, segon nostres peccatz,
Davant l' aut rey, al jorn del jutgamen.
Per qu' ieu volgra clergues prezicadors
Fosson part Sur en outra mar passatz,
E 'l reys engles e sos fraires Richartz,
E 'l reys valens de cui es Aragos,
Selh de Fransa, e 'l princeps ab sa gen,
Et estesson entre Payas mesclatz;
Adoncx crey ieu seria desliuratz
Lo cars miralhs qu' es lums de salvamen.
Hai! qui volra cobrar sens e valors
Ane s' en lai ont es totz bes granatz,
Joys e ferms cors e tota lialtatz,
En Castelha, al valen rey 'N Amfos;
Quar el es caps de pretz e d' onramen,
E per el son Paguas totz jorns bayssatz;
E del miralh es honrada sa patz,
Qu' el cor e 'l sen hi met e l' ardimen.
Dieus nos lays far e dir que siam salvatz,
Et al bon rey castelhan, qu' es honratz,
Cresca sos gaugz e vida lonjamen.
Guillaume de Saint-Didier.
