Es mostren els missatges amb l'etiqueta de comentaris Alfonso I. Mostrar tots els missatges
Es mostren els missatges amb l'etiqueta de comentaris Alfonso I. Mostrar tots els missatges

divendres, 30 de desembre del 2022

LXXII. Charta donationis facta S. Martino de Petrarubea ab Alphonso, 1110

LXXII. 

Charta donationis facta S. Martino de Petrarubea ab Alphonso, Rege Castellae, an. MCX. (1110) (Vid pág. 200.)

(N. E. Es el rey Alfonso I de Aragón, el batallador, emperador, rey de León, Castilla y Toledo por el matrimonio con Urraca I de León, Aragón, Pamplona : Navarra, Ribagorza y Sobrarbe).

In Christi nomine et eius gratia: ego Adefonsus Dei gratia Imperator facio hanc cartam donacionis et confirmacionis Domino Deo et Sancto Martino de Petra rubea qui est in facie ipsius castri. Placuit mihi libenti animo et spontanea volumptate et propter amorem Dei et remissio peccatorum meorum dono et concedo et auctorizo Deum et Sancti Martini et ad ipsa sua ecclesia et ad Sancio meo scribano omnibus suis directaticis ad ecclesiam pertinentibus, et cum hereditatibus suis, et cum omnibus hominibus qui fuerunt vel erunt ex progenie de Cumba Algaris et de Mennan (o Menuan, la n parece u, cosa que pasa muchas veces incluso en libros impresos) filius eius, ita ut amplius non abeant ibi partem nec hereditatem in hoc saeculo Banzo Martin (Banço más abajo) et uxori suae Mariae nec filiis suis, nec generacio eorum pro qua dixerunt ad Sancio et ad sui parentes quod ego abebam eis datam illam ecclesiam per suam hereditatem et omnibus hominibus de Sancti Martini et mencierunt (: mintieron); quia ego nunquam dabo eis nec aliis..... et francos homines ad milites et laicis hominis. Et propter hoc mandavi ad Petro Ximino mea justicia et ad Ximino Sangiç meo merino ut semper egecissent mulier de Banço Martin Domina Maria et filii sui et generacio eorum de ecclesia Beati Martini et de omnibus parrochianis suis et de suis directaticis et misisent ibi in supra dicta ecclesia Sancti Martini Sancio et ut faciant inde dominio et poteroso de ecclesia et de omnibus parrochianis suis supra dictis. Et ut amplius in hoc saeculo non abeant nullum alium seniorem nisi Deum et Sancti Martini et clericis ibidem Deo servientibus et ut abeat et obtineat et possideat Sancio ecclesiam Beati Martini cum omnibus directaticis suis omnibus diebus vitae suae ad servitium Deo et eiusdem ecclesiae, et post obitum suum ad cui ille voluerit dimittere ad parentem suum qui fuerit de sua progenie et generacione et sit fidelis et prudens ad servicium Deo et ad ecclesia Beati Martini, et ita faciant post eum omni progenie suae per secula. Et ego Adefonsus Rex et Imperator feci hoc totum propter amorem Dei et aucmentum praedictae ecclesiae Sancti Martini, et cum consilio Domni Bernardi Archiepiscopi Toletanae Sedis et Legatus Sanctae Romanae Ecclesiae, et Domni Raimundi Barbastrensis Episcopi sive Rotensis, et Domni Stephani Oscensi Episcopi, et aliorum bonorum hominum, ita ut amplius in hoc saeculo non abeat nullam possesionem nullus homo laicus per suam hereditatem in supra dicta ecclesia Sancti Martini. Et nullus homo vel femina qui hoc meum donum vel testamentum et de Domno Bernardo Archiepiscopo, et de Episcopis supra nominatis disrumpere vel minuere voluerit, sit a Deo maledictus et omnibus Sanctis suis... excomunicatus de supra dictis Episcopis et de aliis et extraneus sit a Corpore Christi et cum Datan et Abiron et cum Juda traditore sit damnatus in infernum inferiorem. Amen. Signum Adefonsi + Imperatoris. Facta hanc cartam in mense octuber in terra de Campos in villa quod dicitur Osorno, in ripa de Pisorga (Pisuerga) fluminis, in era MCXLVIII. regnante Domino nostro Jhesu Christo in coelo et in terra, et sub eius imperio ego Adefonsus Dei gratia Rex et Imperator in Castella et in Toleto, (falta León) in Aragonia et in Pampilonia, in Superarbi et Ripacurcia, Bernardus Archiepiscopus in Toleto, Raimundus Episcopus in Barbastro, Stephanus Episcopus in Osca, Aurelia in Toleto, Eneco Ximin in Socobia, Aurial Garçez in Castro Soriz, Caxal in Nagara (Nájera), Lop Lopiç in Calahorra, Lop Garçeç in Stella, Açenar Acenariz in Funes, Barbaça in Lusia, Castatig in Bel, Sancio Johannes in Osca, Ato Garçeç in Barbastro, Domno Redmiro in Monteson, Pere Ramon in Stata, Berenguer Gombal in Capella, Ramon Amat in Petrarubea, Comite Bernardo in Fontetoba, Pere Mir in Bonabar. =
Ego Petro de Aguero jussu Domini mei Imperatoris hanc cartam scripsi, et hoc signum + feci.

dissabte, 24 de desembre del 2022

XXXVIII. Pascalis II Papae ad Ildefonsum I, Aragoniae Regem litterae de servandis ac tenendis constitutis limitibus diocesuum Barbastrensis et Oscensis.

XXXVIII.

Pascalis II Papae ad Ildefonsum I, Aragoniae Regem litterae de servandis ac tenendis constitutis limitibus diocesuum Barbastrensis et Oscensis. (Vid. pág. 127.) 

Ex arch. eccl. Roten. 

Paschalis Episcopus servus servorum Dei dilecto filio Ildefonso (falta la f), Hispanorum Regi salutem et Apostolicam benedictionem. Principatus tui tempore multa mala et multa pericula in regno Hyspaniae contigere. Scandalis itaque regni ecclesiarum scandala non opportet opponi. Unde nobilitatem tuam monemus, ne terminos ecclesiarum qui a gloriosae memoriae Regibus, patre et fratre tuo distincta sunt, et per Romanam ecclesiam confirmati personae vilis paciaris praesumpcione confundi. Nos enim Oscitanae seu Barbastrensis ecclesiae parrochiam ita omnino quietam et integram volumus conservari, sicut et illorum scriptis et nostris est privilegiis diffinitum. Si quis vero aliter praesumpserit, indignacionem Apostolicae Sedis inveniet. 

dissabte, 24 de novembre del 2018

Los reys cataláns eren uns faches


Los reys cataláns eren uns faches, mira que titulás reys de ARAGÓ y datres com reys de MALLORCA (Majorice)...  Regis Aragonum


* Bofarull y de Sartorio; Proceso contra el Rey de Mallorca Jaime III, 1866 (añ com un brandy de Larios)



Montispesulani = Montpellier, Rossilionis = Rosellón, Ceritanie = Cerdaña, karissimo, com en italiá "caro", cariño, mol volgut, Rex Aragonum Valentie (Valénsia) Sardinie (Cerdeña), Corsice (Córcega), comes Barchinone = conde de Barcelona, allacuanta se díe Barchinona, y mol abáns, Barcino.







Los reys cataláns eren uns faches, mira que titulás reys de ARAGÓ y datres com reys de MALLORCA...  Regis Aragonum  * Bofarull y de Sartorio; Proceso contra el Rey de Mallorca Jaime III, 1866













Petronila, Petrvs, reina, Aragón, Aragó, testamento







El 18 de junio del año 1164 la reina Petronila transfirió a su hijo Alfonso sus derechos sobre el reino de Aragón. Alfonso I “el Batallador” era un gran militar, un guerrero que conquistó ni más ni menos que Saraqusta –Zaragoza- . Pero todo lo que ganaba en la guerra lo perdía en la diplomacia. Así perdió, por ejemplo, Soria, que aunque conquistada por él acabó en manos castellanas. No tuvo descendencia y poco antes de morir, en un acto más de ceguera política, decidió legar el Reino de Aragón a las órdenes militares.


Como era de esperar no se respetó el testamento de Alfonso I y se nombró rey a su hermano Ramiro II “el Monje”, que en ese momento era obispo de Roda. Ramiro ejerció como rey tan sólo el tiempo justo para dar un heredero al trono. De esta manera salió del convento y se casó con Inés de Poitou. Fruto de este matrimonio nació en 1136 Petronila.


En Barbastro, tan solo un año después, se firmaron las capitulaciones matrimoniales entre Petronila y Ramón Berenguer IVconde de Barcelona. Pero la boda no se celebró hasta el año 1150 en Lérida, ya que el Derecho Canónico marcaba que hasta los catorce años no se podía consumar el matrimonio. De este enlace nació en Huesca en 1157  Alfonso II.


El matrimonio de Petronila con Ramón Berenguer IV supuso la unión dinástica del Reino de Aragón con Barcelona. A consecuencia de esto, algunos, bien por desconocimiento o bien con fines torticeros, utilizan términos como Corona Catalano-Aragonesa, Confederación Catalano-Aragonesa o Corona Catalana y llaman a Ramón Berenguer IV rey de Aragón.


Signum Regis -firma de Petronila

Signum Regis -firma de Petronila-.

La realidad es que Ramón Berenguer IV antes de casarse con Petronila tenía el título de conde de Barcelona y como tal murió. Nunca jamás ostentó el título de rey, aunque también es cierto que fue él quien realmente gobernó Aragón en este período como príncipe, ya que Ramiro II , una vez cumplió su función de dotar al reino de un heredero y después de casar a su hija Petronila con Ramón Berenguer, se retiró al monasterio de San Pedro el Viejo de Huesca y su mujer Inés de Poitou volvió a Francia. Sin embargo, a pesar de delegar el gobierno en Ramón Berenguer y de vivir retirado en un monasterio, conservó su título de rey hasta su muerte en el año 1157.


Una vez muerto Ramiro “el Monje”, quien seguía gobernando era Ramón Berenguer, pero el título real lo ostentaba Petronila que para eso era hija del rey de Aragón. Al morir Ramón Berenguer en el año 1162, Petronila abdicó en su hijo Alfonso II, que heredó el reino de Aragón por parte de madre y el condado de Barcelona por parte de padre.


A partir de entonces los reyes de Aragón van a hacerse nombrar en los documentos reyes de Aragón y condes de Barcelona, nunca jamás reyes de Cataluña, reyes de los catalano-aragoneses o demás términos que el nacionalismo catalán quiera inventar. Transcurridas unas cuantas centurias, ya en el siglo XV, se consolidó el término Corona de Aragón para nombrar al conglomerado de territorios gobernados por los reyes de la Casa de Aragón.


Santiago Navascués Alcay


Lcdo. en Historia por la Univ. de Zaragoza



Anales de Cataluña, Narciso Feliu de la Peña y Farell (Index)

(Nota del editor : Se corrige parcialmente la ortografía en castellano.)  Imagen: Biblioteca de Catalunya. Llibres Pere Borrás: MCMXIX: D. V...