XXXII.
Lo segle m' es camjatz
Tan fort, don suy iratz,
Qu' a penas sai que m dia,
Qu' ieu suelh esser uzatz
De chans e de solatz,
E de cavalairia
Mesclat ab cortezia;
E so per qu' om valia
Era ma voluntatz
Et en ditz et en fatz
Et en tot quan podia;
E las domnas vezia,
Selhas cuy valor tria,
Ab lur plazens beutatz,
Don era conortatz
De gran joy qu' en avia,
E trac en garentia
Amor que mi movia;
Del tot m' era donatz.
A so que valor platz,
E 'l segles m' o sufria.
Aras tem que blasmatz
En fos e condampnatz,
S' ieu res d' aisso fazia;
Del tot mi suy viratz,
Totz enicx e forsatz,
A so que no m plai mia;
Que me coven de platz
Pensar e d' avocatz,
Per far libelhs tot dia;
E pueys esgart la via
Si nulh corrieu veiria,
Qu' ilh venon daus totz latz,
Polsos et escuyssatz,
Que la cortz los m' envia,
E si dizon folhia
Blasmar non l' auzaria,
Pueys me dizon: Puiatz
En cort e demandatz,
La pena s' escieuria,
Qu' om no us perdonaria,
Si 'l jorn en vos falia.
Veus a que suy tornatz,
Senhors, ar esgardatz
Si sui be a la lhia,
Qu' ieu am trop mais lo glatz
No fas las flors dels pratz;
Que no sai on me sia,
Senhors, a dieu siatz,
Quar hom que viu iratz
Val meyns que si moria;
Qu' al rey Castellan platz,
Qu' es sobre totz honratz,
Qu' ieu tengua lai ma via,
Qu' en elh m' er restauratz
Joys e chans e solatz
Qu' alhors no m revenria.
Bertrand d' Alamanon.
