III.
Epistola Capituli Maioricensis ad Benedictum XIII, anno MCCCCIII. (Vid. pág. 43.)
Ex Man. negot. Capit. Maioric. ab anno 1400 ad 1411.
Beatissime pater. Cogit nos acerba sinistri casus huius miserae civitatis emersio: angit nos amaritudinis praegustati calicis saucio V. S. hoc flebili scripto depromere nostras et huius populi merores, angustias et dolores; ut viscera nostra, diversis exinde carpta languoribus, respirent apud E. V. S. exterius, et ab ipsius pietate sanctissima saltem compatiendo interius consolemur. Nuper siquidem, Pater sanctissime, in conticinio noctis sequentis diem dominicam XIII. presentis mensis octobris, dum gentes civitatis eiusdem iam dormitione quiescerent, acre terribiliter tenebroso, non sine repentinis coruscationibus translucentium fulgurum tremebundis, et perhorrendos tonitruorum mugitibus sonos emitentibus frequentius terrebundos suos nimbos evomenti, in pluviarum copia inaudita, quidam torrens decurrens ex imbribus per medium notabilius civitatis, in tantum infra unam horam excrevit, et subito, quod intus civitatem eandem, ecclesia monasterii fratrum Beatae Mariae de Carmelo, et ecclesia parrochialis S. Nicholai, fuerunt in libris, vestimentis et iocalibus suis fere penitus destitutae, et ultra mille quingenta edificiorum, inter quae sunt quamplurima de notabilioribus ipsius civitatis corruerunt ad fundum, quibusdam ex eis hereditatis funditus, et cum bonis ac habitantibus in eis ex impetuoso ipsius aquae decursu submersis in mare, et quibusdam ex dictis habitantibus, una cum eorum bonis, ex improviso depressis et suffocatis in eorum demolumine inaudito; inde paucis evasis, et pro maiori parte remanentibus in egeno. Oh! quam per horrenda, Pater Sanctissime, fuit illa nox terribilis, qua vocum crebris et diris clamoribus pereuntes percutiebant ad celum, invocantes auxilium supernorum! Oh! quam fuit et est ploratus et ululatus acerbis gemitibus gentium, haec et destructionem finalem ipsius civitatis cernentium, et bona parentes, natos, amicos et proximos deplorantium sic esse destructos et perditos, ac emersas repente miserias huius regni! Unde, Pater Sanctissime, nos et clerus Maioricen. assiduis dirisque singultamus genitibus ob inauditum sinistrum casum huiusmodi, nedum ex praedictis, sed quia ipse clerus, qui prius semivivi vix vegetare valebant, nunc propter deperditionem bonorum praedictorum, fructuum, reddituum et proventuum, quae ratione suorum beneficiorum aliorumque piorum, et alias habebant et percipiebant, eisdemque debebantur, tam in dictis locis quam aliis extra civitatem ex hac causa destructis, sic sunt conversi in cineres, quod vix habent panem quem transglutiant cum saliva. Quare, Pater Sanctissime, quia credimus quod ad incomoda, dolores et necessitates nostras huiusmodi commovebuntur viscera vestre sanctissimae pietatis, E. V. S. lamentis et singultibus nunciantes devotissime suplicamus, quatenus ad nos et clerum ipsum, ex praedictis allisos et attritos mole penuriae et dolorum compassionis benignum intuitum convertentes, ex fonte misericordiarum sanctissimo fluenta pietatis et miserationum proventum dignemini pro nostris necessitatibus huiusmodi, et aliis casibus ingruentibus, benignius derivare. Nos et clerum ipsum in V. S. gratiam et benedictionem recomendantes humiliter et devote. Quam Altissimus prosperare et conservare dignetur feliciter et longeve. Scriptum Maioricis ultima die octobris, anno Domini M.CCCC. tercio. = E. V. S. oratores devoti prostrati ad terram cum osculo beatorum, Episcopus et Capitulum ecclesiae Maioricen.
