Es mostren els missatges amb l'etiqueta de comentaris Ramiro II. Mostrar tots els missatges
Es mostren els missatges amb l'etiqueta de comentaris Ramiro II. Mostrar tots els missatges

dissabte, 31 de desembre del 2022

LXXVIII. Excerpta ex donatione Ranimiri II. Regis ad Rotensem ecclesiam qua plura de se ipso gesta narrat.

LXXVIII.

Excerpta ex donatione Ranimiri II. Regis ad Rotensem ecclesiam qua plura de se ipso gesta narrat. (Vid. pág. 204).

Ex Libr. virid. eccl. Illerden. fol. 5. 

Sub imperio Summae et Individuae Trinitatis Ranimirus divina dispositione Aragonensium Rex gloriosi Regis Santii filius. Quanta ordinatissimo supernae dispensationis consilio licet inmerita vel indebita parvitati meae a Deo subvenerint praesidia, universos totius regni mei populos proceres ac primates scire et cognoscere cupio. Primum quidem a praefato patre meo bonae memoriae Rege Santio sacris litterarum studiis in Thomeriensi monasterio (San Ponce de Tomeras) traditus, atque sub Beatissimi Benedicti sanctissimo ordine a Deo servientibus ibidem fratribus in puerilibus annis simpliciter educatus, puerilem transegi etatem. Unde saecularium nobilium virorum more adprime educatus feliciter succedente vel aminiculante fortuna Summi Patris juvamine fultus, ad altiora ecclesiastici ordinis tendere cupiens, apud Sanctorum Facundi et Primitivi monasterium abbatilis offitii fui functus electione. De qua de bono in melius veluti per gradus et de virtute in virtutem proficiendo sucerescens Burgensis episcopatus electus extiti. Set quia huic a Deo predestinatus nec debitus fueram, brevi temporis dilapso spatio Pampilonensis cathedrae suscepi electionem. Deo itaque miserante cui omnia praeterita, praesentia et futura sunt praesentia, in posterum rescipiente, post modicum temporis intervallum clero et populo advocante et fratre meo Rege Adefonso annuente, Barbastrensis seu Rotensis Sedis electus brevissimo transacto dierum numero eoque feliciter per obitum a praesenti viatu sublato, non honoris ambitione vel elationis cupidine, sed sola populi necessitate et ecclesiae tranquillitate et plena boni animi voluntate regiae potestatis et dignitatis culmina suscepi, fratrisque successi. Uxorem quoque non carnis libidine, sed sanguinis ac proieniei restauratione duxi. Ex qua factore et gubernatore omnium Deo auctore sobole procreata, et per eam nobilissimo filio Barchinonensi videlicet Comite Raimundo Berengario adquisito regnoque his tradito (Alfonso II de Aragón), pro redemptione et remissione peccatorum meorum et requie animarum gloriosi patris mei Santii, aliorum parentum et fratrum meorum dono Deo et Beato Vincentio et Dompno Gozfrido Barbastrensi Episcopo per me et post me eidem ecclesiae subrogato et canonicis ibi Deo servientibus ecclesiam et villam quae dicitur Visense cum omnibus suis terminis heremis et populatis. Sequuntur aliae donationes quae ad rem non pertinent. Deinde sic concludit. = Sig+num Regis Ranimiri. = Facta vero hanc cartam era M.C.LXX.II in mense november, in villa que vocatur Jacha, regnante Domino nostro Jhesu Christo in coelo et in terra, et sub eius imperio ego Ranimirus Dei gratia Rex in Aragonia, in Superarbi et Ripacurcia, et sub imperio meo gener (gendre; yerno) meus Raimundus Comes Barchinonensis (Ramon Berenguer IV) in omni regno meo, Episcopus Gauzfridus supra scriptus in Barbastro et in Rota, Episcopus Dodo in Oscha et in Jacha, Episcopus Bernardus in Caesaraugusta, Episcopus Michael in Taraçona, Episcopus Santius in Irunia, Comite Arnal Pallariensis in Fontetoba et in Alascorra (Alasquarr), Pere Mir in Benabarre, Peire Gauzpert in Sancto Stephano, Petro Raimundo de Ril (de Eril, Erill) in Capella et in Castro, Dompno Gombaldo in Saturrue (Sadarrué), Michael et Bernart Pere in Petra rubea, Pere Raimundo in Stata, Fortunio Guerra in Arrosta, Lope Sangiz in Atares. = Ego Santius de Petra rubea jussu Dominis meis Regi Ranimiro, et Raimundus Comes Barchinonensis hanc cartam scripsi et hoc signum + feci.

dimarts, 27 de desembre del 2022

XLVI. Ranimirus Rex Aragonum concedit Rotensi ecclesiae ecclesiam Barbastrensem an. MCXXXV. (1135)

XLVI. 

Ranimirus Rex Aragonum concedit Rotensi ecclesiae ecclesiam Barbastrensem an. MCXXXV. (1135) (Vid. pág. 142.) 

Sub Christi nomine et eius gratia et imperio, Rannimirus Rex, gloriosi Regis Sancii filius cunctis primoribus, magnatibus et populis eius regno constitutis. Notum vobis omnibus praesentibus scio, et futuros pleniter nosse cupio, qualiter gloriosus Rex Sancius, pater meus Barbastrensem civitatem a Paganorum dominio liberatam episcopatui Rotensi addiderit temporibus Salomonis Episcopi. Hoc enim eiusque posteritati Romana auctoritate concessum esse, manifestis probatur indiciis, ut quicquid a Paganorum erueret potestate, cuicumque vellet daret ecclesiae, proprioque ordinaret arbitrio. Deinde inter Raimundum Dalmacium, Rotensem Episcopum et Garsia, Jaccensem Episcopum pro eiusdem ecclesiae terminis ortam contentionem proprio discussit judicio, ipsosque pro se et suis successoribus de episcopatus sui terminis fecit concordare, et concordiam scriptis firmare. Patre vero meo defuncto frater meus Petrus regni adeptus culmina, patris mei per omnia sequens vestigia, Poncio, Rotensi Episcopo Barbastrensem cum suis terminis dedit ecclesiam, ipsumque primum Barbastrensem vocavit Pontificem, episcopalem Sedem in eandem mutans civitatem, usquequo Dominus Illerdam manibus reddat Christianorum. Et ne hoc statutum esse vel a regni sui successoribus aliqua posset destrui occasione, eundem Barbastrensem Episcopum ad Romanam dirigens Sedem, quod ipse pio statuerat animo, Urbani Papae fecit firmare privilegio. Eodem vero Papa defuncto, Paschalis Secundus Romanam adeptus Sedem, eiusdem Regis annuens petitionibus, praedecessoris sui decretum et concordiam inter Episcopos de terminis sui episcopatus factam, Apostolica auctoritate proprioque firmavit scripto. Rege itaque de hac instabili vita ad coeli Sedem transmutato, frater meus Adefonsus regni suscepit jura. Ipso namque ad regnum electo, Raimundus bonae memoriae Episcopus, regio assensu et populorum acclamatione in Barbastrensi ecclesia ad episcopalem electus est dignitatem, praesente Stephano, Oscitano Episcopo ipsius electionem cum reliquis ordinante. Sicque idem gloriosus Praesul multis diebus eandem rexit ecclesiam. Sed quia plus coelesti quam terreno voluit Regi militare, invidia diaboli quae primum hominem a proprio dejecit solo, eiusdem Regis animum contra eum injuste comovens, quorundam perversorum hominum malitia, eum a propria expulit Sede. Illo vero contra vim et injuriam sibi illatam Deum et Romanam interpellante Sedem, tandem ex hac luce subtractus, cui humana defuere auxilia, divina post eius obitum affuere consilia. Invictissimus namque Rex Adefonsus animadvertens quanta hoc egerat perversitate, et recognoscens se graviter in Dei famulum peccasse, tandem perfidiae suae finem imponens, quod ei injuste abstulerat eius successori juste recteque reddere decrevit. Oscensem namque et Rotensem Episcopos super illius ecclesiae controversiam coram multis expectabilibus et reverentissimis personis, scilicet Auxensi Archiepiscopo, et Tolosano, et Ausonensi, Caesaraugustano etiam, et Tirassonensi, et Nagarensi Episcopis, Abbatibus quoque, et nobilissimis regni sui viris quamplurimis in eadem Barbastrensi civitate ad judicium convenire praecepit. Statutis vero judicibus de judicio diu multumque decertantibus, tandem communi utriusque partis acclamatione ipsi ambo Pontifices cum suis fautoribus eiusdem Regis adiere curiam, eumque in Pampilonensi civitate reperere, suas rationes ante expositas in ipsius praesentia refferentes. Ubi Rotensis Episcopus per Apostolica privilegia, per regalia statuta, per Pontificum utriusque diocesis certas definitiones, Barbastrensem Sedem decessoribus suis et successoribus eorum in perpetuum irrefragabiliter esse datam ostendit. Quod Oscensis Episcopus contradicere minime potuit; et diligenter etiam inquisitus a Rege a proprietate juris praenominatae Sedis unde prius quaerelas moverat, nullas auctoritates ostendere valuit, sed omnino defecit. Quod ut gloriossisimus Rex audivit, ea quae Romani Pontifices privilegiis confirmaverant, quae praedecessores sui gloriosi Aragonum Reges immobiliter constituerant, quae etiam Pontifices utriusque diocesis regio consilio inter se definierant, illibata et inconvulsa manere debere, ex deliberato curiae suae consilio respondit, parique tenore laudavit et confirmavit. Quapropter ego Ranimirus, Aragonensium Rex, divina compunctus clementia et Romana fretus auctoritate, pro anima patris et matris meae fratrumque meorum et pro regni mei stabilitate et animae meae salute Barbastrensem ecclesiam cum suis terminis dono et concedo et perpetua stabilitate confirmo juri Rotensis ecclesiae, et ne in perpetuum ab aliquo regni mei successore patris et fratrum meorum et mea donacio auferri possit vel mutari, regali auctoritate corroboro. Hanc autem donacionem facio et confirmo VII kalendas julii nobilissimis regni mei clericis et laycis quamplurimis coram astantibus, scilicet Martino, Sancti Victoriani Abbate, Arnaldo Mironis, Comite Paliarensis, Raimundo Petro de Eril, et Petro Raimundo, filio eius et Petro Jozpert de Cornutella, et Petro Raimundo de Stata, et Gombaldo de Benavent, et Galindo Garzez de Sancto Vincentio, et Petro Mironis de Entenza, et Bernardo Petro de Laquares, et Ferriz, et Lope Belasquiz de Pomar, et Sango Sangiz de Eresun, et Arpa et David de Osca. Facta carta donationis era MCLXXIII in mense junio in villa quae dicitur Rota, regnante me Dei gratia in Aragone et in Superarbi sive in Ripacurcia, Episcopo Don Dodo in Osca et in Jacca, Episcopo Garsia de Maxones in Caesaraugusta, Episcopo Don Michael in Tirassona, Episcopo Sancio in Pampilona, Fertungo Galindez in Osca, et in Elesone, Lope Fertugnones in Albero et in Civitate, Frontino in Sos, Castange in Bel, Fertungo Dat in Barbastro, Enneche (Eneco) Lopez in Napal (Naval), Ramon Pere in Calasanz. 
Ego Raimundus de Banasto sub jussione Domini mei Regis hanc cartam scripsi et de manu mea hoc sig+num feci. 

dilluns, 25 de novembre del 2019

Juramén de la burguesía de Osca a Ramón Berenguer IV


Juramén de la burguesía de Osca al regén Ramón Berenguer IV. A cap puesto lo nomenen rey pos tal títul passará de son sogre a son fill Alfonso II a través de Petronila, de la Casa Real de Aragó.


Antonio Ubieto Arteta.; Qué fue la Corona de Aragón, 1977.





//





Todavía en el mes de agosto de 1137 Ramón Berenguer IV comenzó a recorrer todas las tierras aragonesas para recibir el juramento de sus nuevos súbditos. Se conocen las listas de los juradores de muchas poblaciones del Alto Aragón y el texto del juramento de los burgueses de Huesca, que traducido del latín dice así:


"Juro yo .. a ti Ramón Berenguer, conde barcelonés, que desde esta hora en adelante te seré fiel, de tu vida y de tu cuerpo y de todos los miembros que hay en tu cuerpo, con fe y sin engaño. Y te seré fiel de la ciudad de Huesca y de todo el reino aragonés; que ni yo te lo quite ni te lo quite hombre o mujer por mi consejo o asentimiento; y te seré fiel colaborador contra todos los hombres y mujeres por fe y sin engaño, salvada la fidelidad al rey Ramiro y a su hija".








Juramén de la burguesía de Osca a Ramón Berenguer IV









dijous, 30 de maig del 2019

Juramento burguesía oscense regente Ramón Berenguer IV


Juramento de la burguesía oscense al regente Ramón Berenguer IV. En ningún sitio le nombran rey pues tal título pasará de su suegro a su hijo Alfonso II a través de Petronila, de la Casa Real de Aragón.
Ubieto Arteta, Antonio. Qué fue la Corona de Aragón, 1977.





Juramento de la burguesía oscense al regente Ramón Berenguer IV



Juro yo .. a ti Ramón Berenguer, conde barcelonés, que desde esta hora en adelante te seré fiel, de tu vida y de tu cuerpo y de todos los miembros que hay en tu cuerpo, con fe y sin engaño. Y te seré fiel de la ciudad de Huesca y de todo el reino aragonés; que ni yo te lo quite ni te lo quite hombre o mujer por mi consejo o asentimiento; y te seré fiel colaborador contra todos los hombres y mujeres por fe y sin engaño, salvada la fidelidad al rey Ramiro y a su hija.

dijous, 4 d’octubre del 2018

Casa de Aragón, Ramiro II


Dado que en Derecho sucesorio en Aragón la mujer no podía ejercer el poder pero sí transmitir los derechos, Ramiro II busca preservar el reino y a la vez continuidad del linaje real en los descendientes de su hija Petronila :






firma Petronila, sello real
sello real, firma, Petronila















Hoc dono tibi et concedo filiis filiorum tuorum qui fuerint de generatione de mea filia, in secula seculorum. Tu vero convenis mihi , in verbo veritatis, et mitis manus tuas inter manus meas, ut non alienes neque facias alienare, regnum istud quod ego dono tibi, a generatione filiorum filie mee,

(esto te doy y concedo a los hijos de los hijos tuyos que fuesen de la generación de mi hija, por los siglos de los siglos. Tú, en cambio, convienes conmigo, en palabra de verdad, y pones tus manos entre mis manos, que no enajenes, ni hagas enajenar este reino que te doy durante la vida de los hijos de mi hija.)



Seguidamente lo que hace es integrarlo en la Casa de Aragón como a un hijo aunque reteniendo para si la dignidad real, hay historiadores que lo tratan como “casamiento en casa” y otros lo rechazan porque no esta documentado como tal, lo que sí es cierto que existe otro precedente en Aragón que es en el que se basa Ramiro II y no es otro que los esponsales de Alfonso I el Batallador con Urraca de Castilla (pero como tampoco está documentado explícitamente como casamiento en casa no lo usaremos):

Et ut in tota vita me ateneas me sicut patrem et dominum. Licet regnum tibi tradam, tamen dignitatem team non ammito.

(Y que durante toda mi vida me tengas como Padre y Señor. Aunque te entregue el reino, sin embargo no renuncio a mi dignidad.)


O dicho de otro modo:

"Ramón Berenguer IV nunca fue rey de Aragón porque Ramiro II mantuvo este privilegio hasta la fecha de su muerte".

González Ruiz, D.: Breve historia de la Corona de Aragón, 2012.





González Ruiz, D.: Breve historia de la Corona de Aragón, 2012










Dicen catalanistas que el conde barcelonés Ramón Berenguer IV fue rey de Aragón, pero es imposible; lo era su suegro. / Ramiro II /
























Anales de Cataluña, Narciso Feliu de la Peña y Farell (Index)

(Nota del editor : Se corrige parcialmente la ortografía en castellano.)  Imagen: Biblioteca de Catalunya. Llibres Pere Borrás: MCMXIX: D. V...