V. Monasterium S. Laurentii in valle Lordensi, seu de Marunys, unitur monasterio S. Andreae inter pontes: anno MLXXVIII.

V. 

Monasterium S. Laurentii in valle Lordensi, seu de Marunys, unitur monasterio S. Andreae inter pontes: anno MLXXVIII. (V. pág. 18). 

Ex autogr. in arch. Monaster. S. Mariae Rivipulli. 

In Christi Omnipotentis nomine. Ego Ermengaudus Dei nutu Urgellensis Consul et Marchio omnibus hominibus tam religiosis quam laicis praesentibus atque futuris detego et cunctis sciri volo, quia erant mihi tria monasteria devicta paupertate nimia. Unde dolore compulsus cogitavi in corde meo ut de his tribus facerem duobus, quibus postea non defecissent cuncta necessaria per tempora cuncta. 

(a) Hanc cartam ad Caroli Calvi tempora referencia esse scripturae conditio dubitare non sinit, quam meis ipse oculis saepe lustravi; tum et illud conficit quod hoc Abbas Guisamundus nominetur quem medio hoc saeculo IX floruisse exploratum est. 

Ac per hoc ego praelibatus comes Ermengaudus, una cum consilio Domni Presulis Bernardi ceterorumque meorum bonorum hominum, videlicet Vice-Comitis Mironis, Guitardique Isarni, et Arnalli Dachonis, Remundique Gonballi, et aliorum multorum quorum nomina scribere longa nimium fuerant, per hanc scripturam dono Domino Deo et Caenobio Sancti Andreae Apostoli, quod est situm inter arta nimium loca quae vocantur Pontonis, et sub sua ditione mito Ecclesiam illam Sancti Laurenti quae est fundata in valle Lordensi cum omnibus dominicaturis quascumque habet in omnibus locis et terris et omnibusi modis habere debet, sive cum omnibus Ecclesiis, decimis et primiciis, et cum omnibus sibi pertinentibus rebus, cum terminis et afrontacionibus cunctis, sicut noti sunt termini ab incolis locarum illarum, totum quicquid dici nominarique potest quae ad usum hominis pertinent, exceptis illis dominicaturis quibus jam dedi Sanctae Ceciliae per scripturam donationis. Totum aliud sicut prescriptum est et adhuc melius potest homo considerare aut numerare quae pertineat ad prelibatam Sancti Laurentii Ecclesiam quae olim fuerat monasterium dono et subitio supradicto monasterio Sancti Andreae, et sic de jure Sancti Laurentii et meo in dominium et potestatem sepe dicti monasterii Sancti Andreae haec omnia trado ad habendum et tenendum tempore perlongo. Sub eo videlicet ordine et modo ut omnes habitatores illius monasterii regulariter semper vivant. Quae est acta XVI kalendas septembris, anno videlicet XVIIII Philippi Regis. = Ermengaudus gratia Dei Comes +. Ego qui hanc feci donationem et firmavi propria manu et testibus firmare mandavi.

Bernardus nutu Dei Urgelli Episcopus +. = Sig+num Mironis Vice-Comitis. = Sig+num Guitardi Isarni. = Sig+num Arnalli Dachonis. = Sig+num Remundi Gonballi. = Poncius Sacer. = Petrus Sacri custos. = Miro Sacer. = Guilielmus Ostiarius. = Lator juris Ermengaudus confirmat hanc devotus +. = Petrus capud scolae qui hanc cartam donationis rogatus scripsi, subscripsi + die et anno quo supra. 

Tomo 3, apéndice 18, carta, obispo de Cuenca, Gaspar Quiroga, Papa Gregorio XIII, libro primero concilios

XVIII. 

Carta del obispo de Cuenca, e inquisidor general D. Gaspar de Quiroga, al Papa Gregorio XIII, enviándole el libro primero de los concilios de España (a: Copiada del original de mano del señor Pérez, que existe en un volumen folio en el archivo de la iglesia de Segorbe.). (Véase Pág. 185). 

Sanctissimo Domino nostro Gregorio XIII. Pontifici Max. Gaspar Quiroga, episcopus conchensis, post humillima pedum oscula. S. P. D.

Cum multa quotidie beneficia à vestrae sanctitatis sollicitudine Ecclesia Catholica accipiat, quas vestrae beatitudinis nomen immortalitati consecrabunt, tum nihil, ut puto, erit apud omnem posteritatem illustrius, quam quod juris canonici fontes, hoc est, Gratiani collectionem, et romanorum pontificum epistolas repurgandas curet. Cùm enim eorum librorum auctoritate omnis pene ecclesiasticae gubernationis disciplina nitatur, cúm nulli magis libri omnium manibus terantur, nulli frequentius in scholis citentur, non sine magno nostro pudore audiebamus infinitis mendis esse refertissimos, quae vel ex rudis aetatis vitio, vel impressorum negligentiam contraxerant. Quanta porro sollicitudine eorum librorum emendationem V. S. faciendam curet, satis magno testimonio illa sunt, quod doctissimorum hominum congregationem ad hoc ipsum Romae institutam habeat, quod exemplaria vetera undique conquirat, vel illorum exempla descripta ad se perferri iubeat. Cùm vero audisset extare in Hispania aliquot vetustos conciliorum codices in S. Laurentii Bibliotheca (quam Philipus rex catholicus non minori studio, quam Ptolomaeus Philadelphus, omni librorum genere in dies magis magisque instruit), illico mihi V. S. brevi appostolico de eam re misso mandavit, ut ex iis codicibus librum quendam canonum scribendum, et concilia cum impressis conferenda curarem, ad vestramque beatitudinem mitterem. Quod statim est à me pro mea erga V. S., sedemque appostolicam observantiam fieri coeptum, et iam tandem, Deo iuvante, ad finem perductum. In quo propter summas meas occupationes, magna ex parte usus sum operam domestici ministri mei Joannis Baptistae Perezii, juvenis docti, et in hoc genere litterarum valde exercitati: qui (ni fallor) suam in hoc opere fidem et diligentiam egregie praestitit. Nunc V. S. suplex oro, ut hanc meam in se observantiam, summumque obsequendi studium benigne accipiat; et quaecumque à me praestari posse viderit, mihi frequenter pro suo iure imperet. Deus opt. Max. B. V. Ecclesiae suae quam diutissime incolumem conservet. Madriti XV Cal. Aprilis MDLXXV.