VII.
Per En Ramon Uc d' Esparro,
Qu' ieu fassa per lui tal canso
Qu' en sion traucat mil escut,
Elms et ausbercx et alcoto,
E perpong falsat e romput.
Et es luecx que sia atengut,
Pus mi fai comtar sa razo,
E qu' enans de la roazo
O aia 'l coms aperceubut,
Que blasmarion m' en Guasco,
Que de lor mi tenh per tengut.
A Toloza, part Montagut,
Plantara 'l coms son guonfaino
Al prat comtal, josta 'l peiro;
Quan lay aura son trap tendut,
Nos alogerem d' enviro,
Si que tres nuegz hi jairem tut.
E desse que serem vengut,
Mesclara 'l torneys pel cambo,
E Catalas e ill d' Arago
Tombaran soven e menut,
Que non lur tenran pro arso,
Tan grans colps hi ferrem nos drut.
E no pot esser remazut
Que vas cel no volon tronso,
E que sendat e sisclato
E samit no sion romput,
Cordas e becas e paysso
E traps e pavaillo perdut.
E seran hi ab nos vengut
Las poestatz e li baro,
E tug li honrat companho
Del mon e li plus elegut,
Quar per aver e per somo
E per pretz hi faran aiut.
Lo reys qu' a Tarascon perdut,
E 'l senher de Montalbeo
Rogiers, e 'l filh Bernart Otho,
E 'l coms Don Peire lor n' aiut,
Lo coms de Foys, e 'N Bernado,
E 'n Sancho, frair' al rey vencut.
De lai penson de guarnizo,
Que de sai lur er atendut.
Totz temps vuelh que li ric baro
Sion entre lor irascut.
Bertrand de Born.
