X, Quan lo dous temps d' abril

X.

Quan lo dous temps d' abril

Fa 'ls arbres secs fulhar,

E 'ls auzelhs mutz cantar

Quascun en son lati,

Ben volgr' aver en mi

Poder de tal trobar,

Cum pogues castiar

Las domnas de falhir,

Que mal ni dan no m' en pogues venir.

Qu' ieu cugiey entre mil

Una lial trobar,

Tan cuiava sercar;

Totas an un trahi,

E fan o atressi

Col laire al bendar,

Que demanda son par

Per sas antas sofrir,

Per qu' el mazans totz sobre lui no s vir.

Tant an prim e subtil

Lur cor per enganar,

Qu' una non pot estar

Que sa par non gali;

Pueys s' en gab e s' en ri,

Quan la ve folleiar;

E qui d' autruy afar

Si sap tan gent formir,

Ben es semblans qu' el sieu sapch' enantir. 

E selha que del fil

A sos ops no pot far,

Ad autra en fai filar;

E ja peior mati

No us qual de mal vezi;

Que so qu' avetz plus car

Vos faran azirar,

E tal ren abelhir

Que de mil ans no vos poiretz jauzir.

Si las tenetz tan vil

Que las vulhatz blasmar,

Sempre us iran jurar,

Sobre las dens N Arpi,

Que so qu' om ditz que vi

No s fai a consirar;

E saubran vos pregar

Tan gent ab lur mentir

De lurs enjans nulhs hom no s pot guandir.

Qui en loc feminil

Cuia feutat trobar

Ben fai a castiar;

Qu' ieu dic qu' en loc cani

Vai ben sercar sai:

E qui vol comandar

Al milan ni baillar

Sos poletz per noyrir,

Ja us dels grans no m don pois per raustir.

Anc Rainartz d' Isengri

No s saup tan gent venjar,

Quan lo fetz escorjar,

E il det per escarnir

Capel e gans, com ieu fas quan m' azir.

Donas, pois castiar

No us voletz de falhir,

Amtas e dans vos n' aven a sufrir.

                                                    Pierre de Bussignac.

XLIV, Ja de chantar nulh temps no serai mutz,

XLIV.

Ja de chantar nulh temps no serai mutz,

Pus la belha de qu' ieu sui enveyos,

A cui mi suy de leyal cor rendutz,

No vol ni 'l plai qu' ieu estey cossiros;

E pus ilh a de pretz la senhoria

E de beutat part totas las plazens,

Non dey passar en re sos mendamens,

Ni o fis anc ni farai ni o faria.

De mon senhor sitot fan grans lo brutz

De demandar sos dreitz e sas razos

A las ciutatz, leu s' en es retengutz;

Per so ditz hom que silh n' estai duptos,

Quar son lassat et an fait companhia,

E no calgra duptar lurs nozemens,

Quar negun, las! no pot esser tenens

Nozatz a tort, quar lo dreitz lo deslia.

Leu pot hom dir que, s' ieu en fos crezutz,

Ja no fora remazuda per nos

Esta guerra, pus qu' els faitz son mogutz;

Mas pus hi fon Marcelh' et Avinhos,

E nos fezem lo piegz qu' om far podia,

Que quan degram mais far d' afortimens,

Nos alonguem los mil marcx humilmens,

E no 'ls degram alonguar un sol dia.

Mas est afar vey qu' er leu retengutz,

Que de Fransa es vengutz lo ressos,

Que mos senher s' en es tant irascutz

Que tug dizon qu' el n' a levat la cros,

E vol passar en terra de Suria;

Guardatz s' o fai ben ni adrechamens,

Que so que pert de sai aunidamens,

Vol demandar ad aquels de Turquia.

Quar plus soven no s vira mos escutz

Lai ves Arle, e 'n sui felhs et iros,

Mas s' ieu m' aten en tro que despregutz

En sia 'l coms, ieu serai dreitz bretos,

Quar, on plus pren d' anta, mays s' umilia

Encontra selhs don li ven l' aunimens;

Per qu' ieu nulh temps no serai d' aitals sens,

S' om las rendas qu' ieu hi pert non rendia.

S' a mon senhor plai qu' ieu en patz n' esteia,

Prec li, si 'l plai, que mi sia suffrens,

Qu' ieu lur deman so de que sui perdens,

Qu' Alamano non es pas en Ongria.

Bertrand d' Alamanon.