XV.
Ples de tristor, marritz e doloiros
Comens est planh per lo dan remembrar
E per lo dol, que tart deu oblidar,
Que Narbones sosten tant angoissos,
Per la greu mort del senhor de Narbona,
Del vescomt En Amalric mo senhor,
Don deu aver trebalh tota gens bona
E la sua pus lonc temps e maior.
Qui senhor pert aver deu gran dolor,
Quan l' a humil e franc, ses forsa far,
E 'l pot ab be a son voler menar,
Et es senher naturals ab honor;
Doncx perdut l' a Narbones e Narbona,
Don deu esser totz lo pobles ploros,
Quar elh era la pus nobla persona
Per dreg dever que d' est lenguatge fos.
Si de poder estes tan auctoros
Com de dever fazen son benestar,
Fera de si per tot lo mon parlar
Per ardimen, per sen e per faitz bos,
Qu' ab Narbones tot sol et ab Narbona
S' es d' enemicx honratz, don a lauzor
Elh e sas gens, qui liautatz razona,
Quar senhor an ab bona fe amor.
Anc nulh vil fag vergonhos ab follor
Ni ab enjan no 'l vi hom comensar,
Ans s' es volgutz ab liautat menar
Part son poder, fazen faitz de valor,
E plazia 'l tant lo faitz de Narbona
Qu' autres estars non l' era saboros,
Ni anc nulh temps ab voluntat fellona
A son poble non fon contrarios.
Dieus, de salvar las armas poderos,
Per merce us prec que denhetz perdonar,
Senher, si us platz, a l' arma, e luec dar
En paradis entr' els sans pres de vos,
De mo senhor N Amalric de Narbona,
E son poble gardatz de deshonor,
E sos efans, aissi quon dreitz o dona,
Tengan en patz lur terra ses clamor.
Si s pessa ben lo pobles de Narbona
Quals dans li es la mortz de mo senhor,
Del conortar leu non a razon bona,
Ans l' a mout gran qu' en sospir e qu' en plor.
Aissi cum suelh del senhor de Narbona
Chantar ab gaug, ne chanti ab dolor,
Quar l' ai perdut, de que ai ma persona
Ab marrimen plena de gran tristor.
Giraud Riquier.
